SZPITAL DZIECIĘCY IM.PROF.DR.MED.JANA BOGDANOWICZA SPZOZ opinie

Ania

Miałam dylemat ile dać gwiazdek, bo one nie opisują obiektywnie mojej opinii. Byłam na SOR trzy razy w większych odstępach czasu, ze swoim nastolatkiem-sportowcem. Za każdym razem z urazem kończyn. Dwa razy palców, raz nogi. Za każdym razem obsłużono nas dość szybko (ok 3 h ze wszystkimi badaniami) i bardzo kompetentnie. Ostatni raz to było złamanie nogi z przemieszczeniem. W związku z tym, że do Warszawy mamy dość daleko to lekarz wraz zespołem zarzucili początkowy pomysł by założyć gips i odesłać nas do domu, a decyzję co do dalszego leczenia (operacja lub pozostawienie pełnego gipsu i leczenie w domu) podjąć na spokojnie w swoim gronie lekarzy w kolejnym dniu. Wiedząc że mamy daleko, jeszcze podczas naszej wizyty zrobiono dziecku poza RTG, tomografię komputerową i zebrało się trzech lekarzy, którzy podjęli wspólną, całościową decyzję co do dalszego leczenia. Lekarz główny na SOR nie był zbyt wylewny, za to dość szorstki w obyciu, ale bardzo kompetentny. Nie dziwię się, że lekarze, szczególnie na SOR nie mogą rozczulać się nad każdym przypadkiem i nad rodzicami bo chyba by zwariowali lub zbyt szybko się wypalili. Najważniejsza jest ich wiedza, pomoc i możliwości technologiczne, które w szpitalu na Niekłańskiej są zawsze stosowane. Bardzo pozytywnie oceniam też późniejszy dostęp do terminu w poradni ortopedycznej oraz pracujących tam lekarzy i pielęgniarki. Tu również wyczuwa się pewną szorstkość w obyciu personelu medycznego, ale to też jest zrozumiałe i w pełni akceptuję takie podejście. Uważam, że lekarze muszą mieć pewien rodzaj znieczulicy (szczególnie do rodziców, którzy czasami zachowują się jakby sami zjedli wszelkie rozumy), a o ich pracy niech świadczy podejście do dzieci i przede wszystkim kompetencje, zlecane badania i opieka medyczna, a te w szpitalu na Niekłańskiej, na ortopedii są na wysokim poziomie. Natomiast minus jest jeden, ogromny! Fatalny dostęp do drzwi wejściowych poradni ortopedycznej. Kilka schodków do pokonania w gipsie do połowy uda to nie lada wyzwanie. Mój 14 latek waży i mierzy więcej niż ja więc nie mogłam go przenieść. O kulach też nie był w stanie wejść po rampie dla wózków, bo ona jest zrobiona z metalowej kraty, gdzie kule wchodzą w oczka. Ogolnodostępnych wózków też nie ma, a tych z SORu nie można wziąć do poradni. Mam nadzieję, że ktoś władny pomyśli o remoncie tego podejścia.

Dodano: miesiąc temu

Marta Rothe-Podsiedlik

Córka była operowana na Oddziale Chirurgi i Urologii Dzicięcej, począwszy od przyjęcia poprzez cały pobyt byłyśmy zaopiekowane na każdym kroku. Nie jestem w stanie wymienć wszystkich, z kótrymi miałyśmy kontakt. Każda osoba pracująca na tym oddziale w pełni profesjonalnie zajmuje się zarówno dzieckiem, jak i rodzicem, do tego każda czynność jest wykonywana z ogromnym szacunkiem do pacjenta, empatią i zrozumieniem. Dzięki pracy tych ludzi ten trudny czas upłyną w bardzo miłej i bezpiecznej atmosferze. Z całego serca dziekujemy, szczególnie Pani dr Annie Sieńko i Panu dr Szymonowi Wilkowi.

Dodano: tydzień temu